'કિતની ઝબાને જાનતી હો? '
'વો ઝબાન, જો મર્દો કો બેઝુબાન બના દે'
જેબ્બાત...ઔરત કા જલવા બાબુ ભૈયા, ઔરત કા જલવા...જય વસાવડાના શબ્દોમાં કહીએ તો 'સ્ત્રી વિચાર કરતી નથી, પણ પુરુષને વિચારતો જરૂર કરી મુકે છે.' શું ખરેખર એવું છે? Let's have a look.. જગતભરમાં યુદ્ધો થયા એના માટે કા તો સત્તાલાલસા જવાબદાર હતી કા સ્ત્રી...હેલન ઓફ ટ્રોય, દ્રૌપદી, ક્લીઓપેટ્રા વગેરે વગેરે..એવું તે શું છે કે સ્ત્રી માટે પુરુષ આખી દુનિયાને ઉપરનીચે કરવા તૈયાર થઇ જાય છે? કદાચ આ ઉત્ક્રાંતિએ શીખવ્યું હશે. પણ આજે વાત કરવાની છે એક એવા ફ્નકારની કે જેને ખુદા એ ચીન્ધેલું કલાનું માધ્યમ સાંગોપાંગ ઉતરી ગયું છે, ફનકાર તો અંધારા અજવાળાની પેલે પાર પહોચી ગયા છે પણ એમણે આર્ટની સીમાઓને બેરહેમીથી કચડીને સમગ્ર ભારતીય અધ્યાત્મને વિશ્વફલક પર મૂકી દીધું.
આર્ટ,મ્યુઝીક,મહોબ્બત બધું સબ્જેક્ટિવ છે,એને ઓબ્જેક્ટીવ બનાવો તો ભવાડા શરુ થાય જ.જે રીતે એ બન્યું છે એને એ રીતે જ જોવાથી વધુ મજો પડે એ નિર્વિવાદ છે. પણ કેટલાક વાંકદેખા લોકો પ્રેમ,કલા અને મ્યુઝીકના નામે 'ઓલ્ડ ઇઝ ગોલ્ડ' કહીને જ ઠોક બજાકે પોતાનું બધે પ્રસ્થાપિત કર્યા કરે છે. પ્રેમ,કલા અને એ બધું જ કોઈક દિવ્યશક્તિ તરફ લઇ જવાનો માર્ગ છે. પૂછો ગોપીઓને. શ્રી કૃષ્ણ માટે એમને હળાહળ પ્રેમ સિવાય કશું હતું? શ્રીકૃષ્ણ એ પહેલી વાર એ સાબિત કર્યું કે ભક્તિ કે જ્ઞાન સિવાય પણ ત્રીજો માર્ગ છે પ્રભુ સુધી જવાનો.. એ છે પ્રેમ.પ્રભુને ચાહતા શીખો તો એ પણ તમને દિવ્ય પ્રકાશ તરફ લઇ જાય છે. ડીટ્ટો આર્ટ. તમે કોઈ કલામાં,ચિત્રમાં, સ્કલ્પચરમાં, કેમેરામાં ખૂંપી જાવ ત્યારે તમને જે મળે છે એ પણ આનંદ જ છે. ઉપર લખ્યો એ સંવાદ છે મર્હુમ એમ.એફ.હુસૈન એ ડાયરેક્ટ કરેલી ફિલ્મ 'મીનાક્ષી- ધ ટેલ ઓફ થ્રી સીટીસ'ની. ફિલ્મ અદૃત છે, મ્યુઝીકમાં રહેમાન સિવાય બીજી કોઈ પસંદગી જ ન હોય એ નિર્વિવાદ છે. તબિયત ખુશ થઇ જાય એવું મુવી છે પરંતુ મુખ્ય વાત છે અહીં એમાં રહેલા રંગોની. યેસ્સ, હુસૈન સાહેબે ફિલ્મ નહિ, કેન્વાસને જ બોલતો કર્યો છે. કેટકેટલા રંગો સ્ક્રીન પર પથરાયા કરે અને જરાય આંખને ન વાગે.
અને મોસ્ટ એડોરેબલ, તબુ. ભારતીય પોશાકમાં એ ધગધગતા સૌન્દર્યને ઉજાગર કરે છે. ફિલ્મમાં કઈ કેટલીય રસઝરતી ક્ષણો છે જેનું પીક્ચરાઈઝેશન એમ.એફ. ના મિડાસ ટચને ઉછળી ઉછળીને દર્શાવે છે. તબુનો રોમાંસ, નવાબ સાબનું મનોમંથન, એનો રાઈટર્સ બ્લોક, 'શબ્દ' ફિલ્મના શૌકતની જેમ રીયાલીટી અને ઇમેજીનેશનની વચ્ચેના પાતળા બ્રીજ પર લંગડી રમતા નવાબ સાબ, સુભાષ ઘાઈની જેમ એમ.એફ.નો ફિલ્મના ચાવીરૂપ સીનમાં આવતો કેમિયો, તબુની લસલસતી હૈદરાબાદી જબાન, ગીતોમાં મહર્ષિ પતંજલિ યાદ આવી જાય એવા રચાતા પોઝ... આ બધું ફિલ્મમાં ઠાંસી ઠાંસીને ભરી દીધું છે હુસૈન એ. એ બહાને ભારતીય સંસ્કૃતિનો ધરખમ વારસો આંખ સામે તરવરે ત્યારે હિન્દુસ્તાની દિલ પુરજોશમાં ધબકે છે અને એક જ સવાલ મનમાં અને સ્માઈલ ફેસ પર તરવરે છે- 'આ માણસ અત્યાર સુધી હતો ક્યાં? આ મીનાક્ષી છે કે મેજીક?'
આ કઈ ફિલ્મ રીવ્યુ નથી.કે નથી આ લખનાર કોઈ વિવે(બબુ)ચક. અહીં ફિલ્મ જોતી વખતે જે થયું છે એજ બયાન કર્યું છે. ફિલ્મ પૂરી થયા પછી તરત તુર્કી દુબઈ જવાનું થયું. ત્યાં આગળ પણ મન ન લાગ્યું એનું કારણ ફિલ્મે જગાવેલી પારાવાર બેચેની હતી, બેચેની હતી કેટલું બધું જોવાનું-જાણવાનું બાકી રહી ગયાની, વર્લ્ડ આર્ટમાં એમ.એફ.ની ગગનચુંબી પ્રતિભાથી સાવ અજાણ રહ્યાની. એ બેચેની ત્યાં ફરીને ત્યાનું બધું જ જાણવાથી થોડે ઘણે અંશે શાંત થઇ. ઘેર આવીને ફરીવાર ફિલ્મ જોઈ અને ખુદા કસમ, કાયમ નવું જ ડાયમેન્શન મળ્યું છે આ ફિલ્મ જોવાથી....સલામ એમ.એફ.હુસૈન (સોરી દાદા, બે જ હાથ છે..)
પાપીની કાગવાણી:
ટાઈટલ જેના નામે છે એ ગીત... એણજોય... http://www.youtube.com/watch?v=_ZqEKyZMook
