મારી પહેચાન - મારી નજરે...

ક્યારેક એમ થાય કે શું લખું ને શું ન લખું?ઘણું ઘુમરાય છે મગજમાં.પણ,આખરે સ્ટાર્ટ કરી જ દીધું.હા તો મૂળ વાત એ છે કે હમણાં હમણાં હું જરા બરછટ બોલકો થવા લાગ્યો છું.આ ચેન્જ કેમ આવ્યો છે એ મને પોતાને ખબર નથી.કદાચ બક્ષીબાબુની "લવ અને મૃત્યુ" વાંચી એનું આ પરિણામ હોઈ શકે.હમણાં ગાળો પણ બહુ બોલાય છે.જ્ઞાતિને તો ભાંડવામાં બાકી નથી રાખ્યું મેં.દાંત ભીંસીને અને કચકચાવીને ગાળો આપી રહ્યો છું...સમાજના દંભીપણાને,સરકારની અક્કલ વગરની[જોયું?અહિયાં પણ ગાળો ચાલુ થઇ ગઈ...હા હા હા] નીતિઓને અને વગેરે વગેરે...

કદાચ વધુને વધુ વાર થઇ રહેલા ઇન્ટરએક્શનનો આ પ્રતાપ છે.અને સોશિયલ નેટવર્કિંગ સિવાય આટલું ઊંડું પ્રત્યાયન થાય નહિ એવું અંગતપણે માનું છું.બ્લોગ,કોમ્યુનીટી,પોસ્ટ,રીપોર્ટ એબ્યુઝ...આવા બધા શબ્દો 5 વર્ષ પહેલા નહોતા જાણીતા.અને હવે?ચણા-મમરા કરતા કે કોઈ એડલ્ટ જોક કરતાંય વધુ ઝડપે ફેલાઈ ગયા છે.અહિયાં માહિતી જ મળી એવું નથી,મારી કરતાંય વધુ જ્ઞાની,બેફીકર અને જિંદગીને ખરા અર્થમાં માણી જાણતા દિલદાર દોસ્તો મળ્યા છે.BHUMS ના નામે ઓળખાતા મસ્તીખોર મેડમ,RA ના નામે પ્રખ્યાત [કે કુખ્યાત!!] રજનીબાબા,નામ મુજબના ગૂણ ધરાવતી AK,કાનુડા જેવી તોફાની અને નટખટ KP,ડોક્ટર કરતા દર્દી વધારે લાગે એવી ડો.દિપલ,ઉમરમાં એક વર્ષ જ મોટા પણ જ્ઞાન અને રીડીંગમાં ઘણા મોટા એવા ભાવિનભાઈ,ડોક્ટર જ હોવા છતાંય મવાલી અને ઈન્ટેલીજન્ટ એવો મૌલિક બેલાણી...આટલા તો રોજના અથડાતા નામો છે.

આજે જ્ઞાન જેટલું મેળવ્યું છે અને એ પણ ઘેર બેઠા બેઠા,તો એ આ મિત્રોના જ પ્રતાપે.બક્ષીબાબુને અહી જ જાણ્યા અને માણ્યા,ઉમરના ભેદ ક્યાય નડ્યા જ નથી તો એ પણ અહિયાં,જેની જોડે વાત કરીને તમારો મૂડ ફરી પાછો ટકાટક થઇ જાય,જેની સાથે ગાળો એ પાણીના પાઉચની જેમ વહેચી શકાય એ પણ આ જ વાતાવરણમાં,સિદ્ધહસ્ત લેખકોને ફ્રેન્ડ લીસ્ટમાં જોઇને જેમ એક જાતનો રોમાંચ અનુભવાય એવું એમના લેખ વાંચીને પણ અનુભવાય.મોબાઈલમાં કોલમિસ્ટનો નંબર હોય તો જાણે આપડેય મોટા કોન્ટેકવાળા એવું ફિલ થવા માંડે!! આ બધાય નિ:સ્વાર્થપણે જ્ઞાન વહેચે છે.કેમકે મિત્રતા એવી છે.આજે જયારે ઓરકુટ પરના ક્રાઈમ વિષે જાણવા મળે છે ત્યારે એમ થાય છે કે મનની વૃત્તિ મહત્વની છે.બાકી મેં તો અહિયાં જ નવો અવતાર લીધો.આ પહેલા મારી લાઈફ ઘણી એટલે ઘણી નેગેટીવ હતી.મિત્રો રૂબરૂમાં મળે કે નેટ પર,મિત્રતા એવી જ હોય છે.પારદર્શક અને ગાઢ.પછી એક ગાંધીધામ હોય અને એક સુરત હોય તોય અંતરના માપ સાવ પીઘળતી ચોકલેટની જેમ ઓસરી ગયેલા લાગ્યા છે.

આનું એકમાત્ર કારણ આ તમામ મિત્રોની સહ્રદયતા છે.આજે સોંગ જોઈતું હોય તો હક કરીને પણ દિપલ પાસે મંગાય છે,રજનીભાઈને નવી નવી રીતોથી મજાક કરાય છે,OFP માં KP શું વિચારશે એ જાણ્યા વગર જ પોસ્ટ મુકાય છે,MATLAB હોય કે બ્લોગ,ભૂમિકા મેમ હંમેશા હાજરાહજૂર હોય છે-એમના સ્પેશીયલ વર્ડ્સના વઘાર સાથે,MBA હોય કે રીલેશનશીપ્સ,AK નું નિરિક્ષણ દાદ માંગી લે એવું હોય છે...વસ્તુ આ છે.દરેક નવી ટેકનોલોજીનો ઉપયોગ હંમેશા ખરાબ કે સારો હોતો જ નથી.બસ,સંગત જ અસર કરે છે દરેક જગ્યા એ.

આ તમામ મિત્રોને કાઈ થેન્ક્સની જરૂર છે જ નહિ.પણ હા,આજે જે હર્ષ પંડ્યા અહિયાં બ્લોગ અપડેટ કરી રહ્યો છે એમાં આ બધાનો ફાળો ગણાવી ન શકાય એટલો છે.ખરેખર યારો,તમે બધા એ જિંદગી બદલી નાખી મારી...થેન્ક્સ...મારી પહેચાન મારી સાથે જ કરાવવા બદલ....

મધર્સ ડે – મમ્મીની માયાળુ છતાંય મૌજીલી મજા

શું એક જ દિવસ એ દર્શાવવા માટે હોય કે એક સંતાન એની મમ્મીને કેટલો પ્રેમ કરે છે?લાગણી બતાવવા માટે 365 દિવસો હોય છે.પણ ઠીક છે...ચાલ્યા કરે.આજેય વઘારેલી રોટલી અને ખીચડી એટલી જ રોકિંગ લાગે છે જેટલો મસ્ત સખત તાવમાં પીવાતો મોસંબીનો જ્યુસ...એકાદ યુગ ઓછો પડે એટલી મેજીકલ મોમેન્ટ્સ છે મારી સાથેની.એમ પણ હું મોસાળમાં સૌથી નાનો છું એટલે લાડકો તો એવો કે એક્ચક્રી શાસન ચાલે.આ લખાય છે તો એ પણ મમ્મીનો જ વારસો અને શિક્ષણ.ભાષાશુદ્ધિ ગમતી હોય તો એ પણ એની જ ભેટ.7 માં ધોરણ સુધી ઘેર જ ટ્યુશન વગર હોમવર્ક કરવામાં અલગ જ મજા હતી.તોફાનથી હજી ત્રાસ આપ્યા કરું છું.અડધી રાતે ઉઠીને ઉંઘમાં ખલેલ ન પડે એમ તાવ માપી લેતા એને જ ફાવે.પપ્પા અફ્કોર્સ ચિંતા કરે પણ મમ્મી એ તો જાદુગર છે હોં...

એકેય લેખકના વાક્યો ટાંકવા નથી કેમકે ઉછીના વાક્યોમાં એ મજા નથી.બી ઓરિજિનલ એ મમ્મીએ આપેલો જીવનમંત્ર છે.વર્ક મોર-સ્પીક લેસ એ જ એનું જીવન છે અને હવે એ જ મંત્ર ધીમી ગતિએ મારી લાઇફમાં આવી રહ્યો છે.આ જ મેજીક તો મને નથી સમજાતું કે મમ્મી જે સંસ્કાર રેડવા માંગતી હોય એ સ્વતંત્ર વિચારધારા હોવા છતાંય કેમ જીવનમાં ઉતરી જતા હશે?એ જે ફેરફાર ઇચ્છે એ કેમ આવી જતો હશે?કદાચ એટલે જ ભગવાન કરતાંય મમ્મી વધુ મિસ્ટિરિઅસ અને મેજીકલ લાગે છે.અને સાલું લાઇફમાં ઓછું શોધ્યા કરવાનું છે તે ભગવાનને ખોળવા જઇએ?એવી બધી ચિંતાઓ મમ્મી કર્યા કરે છે.એ ભલી અને એનું કામ ભલું.

એક દિવસ ઘરમાં ન હોય તો ખબર પડી જાય કે તંત્ર કેવું ખોરંભાય છે!!બહેન પરણીને ગઇ એ પછી એની જવાબદારી ડબલ થઇ ગઇ છે.ગમે એટલું દોડો કે તૂટો-સ્ત્રી જે કામ કરે એનું ફિનિશિંગ જ અલગ પડે છે.પછી એ કાચ લુછવાથી માંડીને કપડા વાળવા સુધીના કામ કેમ ન હોય?કદાચ એટલે જ એનું સન્માન કરવા માટે આ એક દિવસ એલોટ કરી દીધો છે.હું તો મારૂં કહી શકું.મારે તો રોજેરોજ મધર્સ-ડે ઉજ્વાય એટલી ક્ષણો છે.કુટુંબ હોય કે મોસાળ-મમ્મી હંમેશા પહેલા પહોંચી છે અને એટલે જ મને ક્યારેક એમ થાય કે મારું વ્યક્તિત્વ આખરે છે કોને આભારી?દિલદાર પપ્પાને કે મેજીકલ મમ્મીને?આ સવાલનો જવાબ 23 વર્ષે પણ નથી મળ્યો.અને કદાચ જીંદગી આખી મળશે પણ નહીં.

ક્યારેય મેં એને સોરી નથી કહ્યું કે નથી કહ્યું કે હું એને કેટલો પ્રેમ કરું છું!!!જરૂર જ નથી પડતી એવી કેમકે મૌન જ પ્રમુખ રહે છે મોટેભાગે ઘરમાં.અને એનો અલગ જ અવાજ હોય છે એવો પર્સનલ અનુભવ છે.વસ્તુ એ છે કે લાઇફને જો જીવતા પપ્પાએ શિખવાડ્યું હોય તો એની મૌજ મનાવતાં શિખવાડનાર મમ્મી છે.અણહકનું ન લઇને પણ સત્યની સાથે રહેવું એ ગુણ પણ એની જ દેન અને કાગડા જેવી શાર્પ બુદ્ધિ પણ એનો જ વારસો.ગુસ્સો હોય કે લાગણી-બેય શેડ્સ બેઠેબેઠા એણે જ આપ્યા છે.દિલદારી અને દિલહારી બેયમાં આજની તારીખે અણઘડ રહેવાતું હોય તો એ પણ મમ્મીના વારસાને લીધે જ્..

કહેવાનું એ જ કે મધર્સ ડે અફ્કોર્સ સેલિબ્રેશન કરવા જેવું છે કેમકે એ બહાને પણ કોઇક પાગલ બ્લોગમાં કહી શકે કે મમ્મી-યુ આર ગ્રેટ...રિઅલી ગ્રેટ્....   

અપેક્ષા – દિલ અને દિમાગના છોતરા કાઢતી રણભૂમિ

જુદી જિંદગી છે મિજાજે મિજાજે

જુદી બંદગી છે નમાજે નમાજે;

છે એક સમંદર થયું એટલે શું,

જુદા છે મુસાફર જહાજે જહાજે…

— મનુભાઇ ત્રિવેદી “ ગાફિલ “

માનવ સ્વભાવ થોડોક વિચિત્ર છે.એ એવી જ વસ્તુઓ પાછળ જશે કે જે માટે એને બેહિસાબ મહેનત કરવાની થાય.ખરેખર તો એ ઉત્ક્રાંતીનું ચિહ્ન છે.પહેલા આપણા પુર્વજો જે લડાઇઓ લડીને કોઇ વસ્તુ પામતા એ જ હવે અથાક મહેનતમાં પરીવર્તિત થઇ છે.અને એ સારી વસ્તુ છે.પરિશ્રમ વગર એકેય વસ્તુની કિંમત સમજાય નહીં.પણ અહીં વાત છે મનની એ ઇચ્છાની,એ ઝંખનાની,એ ધધકની,જે માનવીને સતત કોઇ વણચિંધેલા માર્ગ પર દોડતો રાખે છે.એ શું કામ દોડે છે એ કદાચ એનેય નહીં ખબર હોય.(એ કોને ડાર્ક નાઇટ યાદ આવી?)

અર્જુનને એવી મનસા હોય કે વાસુદેવ એની સાથે રહે,દ્રૌપદીને એમ હોય કે કાનો મને બચાવે,રાધાને,મીરાને એમ થાય કે ક્રુષ્ણ એમના જ થાય….આ બધાને જે આ “થાય છે” એ અપેક્ષા છે.સામાન્ય માણસ પર આવીએ તો એ બહુ વિશાળ અર્થમાં વપરાય છે.ક્યારેક પ્રમોશન તો ક્યારેક પુત્ર…ક્યારેક સ્વજનો તો ક્યારેક સ્વાર્થ… ક્યારેક કલીગ્સ તો ક્યારેક કૂકર્મો…ક્યારેક મમ્મી તો ક્યારેક માશૂકા…આ બધા પાસેથી માણસ કોઇકને કોઇક પ્રકારે અનેક જાતની અપેક્ષાઓ રાખતો-રખાવતો હોય છે.ક્યારેક એ જાહેર કરતો રહે છે તો ક્યારેક મનમાંને મનમાં એ પુરા કરવા માટે તિખારા ઉડાડતો રહે છે.વળી જાતને તો પોતાની મર્યાદાઓ ખબર હોય એટલે ઔર ધુંધવાય છે.આ ધુંધવાટની સીધી અસર આજુબાજુના વાતાવરણ પર થાય છે.જો કોઇ છંછેડે તો અકળામણ ધડાકાભેર બહાર આવે છે જેનું પરિણામ કાં તો ઘરના અને કાં મિત્રો ભોગવતા રહે છે.વસ્તુ એ છે કે તોય મુશ્કેલીનું કોઇ નિરાકરણ નથી આવતું.જેને લીધે આ દુષ્ચક્ર ચાલું રહે છે.અને જો ધુંધવાટ મનમાં રહે તો રોગો હાઉક્લી કરીને પાછલા બારણેથી આવી જાય છે.

વ્યક્તિ જન્મે એ પહેલાથી અપેક્ષાઓ સાથે ને સાથે આવે છે.શું આવશે?દિકરો કે દિકરી?થોડા મોટા થાય એટલે માર્ક્સનો અજગર ભરડો લે છે.કઇ લાઇન લેશું?લાઇન લઇએ એટલે પર્ફોરમન્સની રામાયણ…અંત નથી…દરેક તબક્કે અપેક્ષા બ્લેક હોલની જેમ વ્યક્તિને ગળી જવા તૈયાર જ હોય છે.હું એવું તે શું કરું કે જેથી મને સારામાં સારું વળતર મળે? આ સવાલ સનાતન છે.જન્મથી માંડીને જશ્ન સુધી અને કામથી માંડીને કર્તવ્યો સુધી માણસ હંમેશા પોતાને આ પ્રશ્ન પુછતો આવ્યો છે.તોય કેમ આ અપેક્ષા એને કાયમ જળોની જેમ ચોંટીને સતત જીવને હલબલાવ્યા કરે છે?આ સવાલનો જવાબ શોધવો સહેલો નથી.કેમકે એની સાથે અંદરથી વિશ્વાસની નીવ હલી જાય એટલું દર્દ,ચિરાયેલા સ્વપ્નાઓ,તુટેલા ભરોસા ને એવું ઘણુંબધું જોડાયેલું છે.સાથે જ જોડાયા હોય છે દિલના વક્ત-બેવક્તના ફુંફાડાઓ,સ્વજનોના બેમતલબ ધોખા,એમનું કોઇ સાંભળતું નથી એવી કાગારોળ અને પ્રિયજનની આશાભરી નજરો…

તો પછી પીછો કેવી રીતે છોડાવવો આ અપેક્ષાથી?જો કે એક વસ્તુ એ પણ છે કે તમે અખૂટ તાકાતના માલિક છો જે આવા રોજિંદા પ્રશ્નોની સાથે બાથ ભીડવવા માટે સક્ષમ છે.બસ જરૂર માત્ર એને ઓળખી લેવાની છે…કઇ રીતે?અરે મિત્ર એ જુઓ કે દુનિયા કેટલી હસીન છે?અરે એક ચક્કર દરિયાકીનારે મારો ને જુઓ કે દરિયો આવો ક્યારે જોયેલો?ક્યારે પ્રિયજનનો હાથ હાથમાં લઇને એક્બીજાની આંખોમાં ખોવાયા હતા?યાદ કરો એ સફર,જ્યારે એક્બીજા યારો જોડે ધમ્માલ કરતા કરતા બસ ગજવી હતી,એ યાદ કરો કે ક્યારે કોઇ ફુલ શું નાનું ભુલકું તમારા ગાલને નાનકડી બચ્ચી કરીને ભાગ્યું હતું….

દોસ્ત,અપેક્ષાઓ અને એષણાઓનો જીવન સાથે નાળ-સંબંધ છે.એને અવગણી નહીં શકાય.એટલે આવી સમયને હાઉકલી કરીને ચોરેલી-મેળવેલી ક્ષણો જ એ અપેક્ષાઓ સામે લડવાનું બળ આપે છે.જિંદગી ખરેખર બહુ સરસ ફિલ્મ છે.દર અઠવાડિયે બસ ટીકિટ ફડાવ્યા કરજો…

વિરહ – તડપતા દિલની લાચાર ઝુબાન…

Looks like we made it
Look how far we’ve come my baby
We mighta took the long way
We knew we’d get there someday..
They said, “I bet they’ll never make it”
But just look at us holding on
We’re still together still going strong..
(You’re still the one)
You’re still the one I run to
The one that I belong to
You’re still the one I want for life
(You’re still the one)
You’re still the one that I love
The only one I dream of
You’re still the one I kiss good night
Ain’t nothin’ better , we’ve bit the odds together
I’m glad we didn’t listen
Look at what we would be missin
They said, “I bet they’ll never make it”
But just look at us holding on
We’re still together still going strong
(You’re still the one)
You’re still the one I run to
The one that I belong to
You’re still the one I want for life
(You’re still the one)
You’re still the one that I love
The only one I dream of
You’re still the one I kiss good night
(You’re still the one)
You’re still the one I run to
The one that I belong to
You’re still the one I want for life
(You’re still the one)
You’re still the one that I love
The only one I dream of
You’re still the one I kiss good night
I’m so glad we made it
Look how far we’ve come my baby…..

શનાઇયા ટ્વેઇનના આ ગીતમાં દરેક પ્રેમી અનુભવે એવી તીવ્ર લાગણીઓ છે.એક વ્યક્તિ માટે બધું ત્યજી દેવાની ઇચ્છા અમથી ન થાય.એમાંય પ્રેમીજન નજરોથી દૂર હોય અને ઠંડા પવન સાથે ચન્દ્ર હાઇડ એંડ સીક રમતો હોય ત્યારે સાલી રાત પણ બોઝિલ અને બોરિંગ લાગે.નો મોર રનિંગ અરાઉંડ સ્પિનિંગ માય વ્હિલ્સ…યુ આર ધ રિઝન….ઇન ધ મિડલ ઓફ ધ નાઇટ….જ્યારે પણ વાત વિરહની આવે ત્યારે ગમગીન મોઢા પર અષાઢના કાળાધબ્બ વાદળો ઉમટેલા લાગે.જાણે વરસાદ વગર ચાતકનો બેસી ગયેલો સાદ…

ટાયટેનિકનું ઇંસ્ટ્રુમેંટલ મ્યુઝિક એટલે જ કસદાર લાગે છે.વિલિયમ હોર્નર એક જ ટ્યુન પર અલગ અલગ વાધ્યોનું વૈવિધ્ય આટલી વર્સેટાઇલ રીતે સર્જી શક્યો એ પણ એક આશ્ચર્ય જ છે મારા માટે…પ્રેમને સમજવો જેટલો સહેલો છે એટલો જ અઘરો છે એને નિભાવી શકવો.એનું કામકાજ સિમ્ફની જેવું છે.દરેક પોતાનું જાળવીને એક મુખ્ય વાત કે સુરને અનુસરે એટલે ડીવાઇન રીધમ મન અને જીવનમાં હીલોળા લેવા લાગે.કદાચ આ રીધમથી વિમુખ થવું એને જ તો મ્રુત્યુ નહીં કહેવાતું હોય ને?

વસ્તુ એ છે કે વિરહ કાયમી કે કામચલાઉ હોતો જ નથી.પ્રેમ હોય કે રોગ-દર્દ તો હશે જ એની ગેરંટી છે.તડપ તડપ કે ઇસ દિલ મેં કૌન સી આહ નિકલતી હૈ?મિસ યુ લાઇક હેલ…એકાદ ગમતું ગીત કાને પડ્યું તો લાગે કે જાણે દિલે ધડકવાનું બંધ કરી નાખ્યું.વગર ઇજાએ થતું દર્દ કદાચ પ્રેમની અધુરપમાં જ હોતું હશે.ત્યારે એમ લાગે કે દુનિયા કંઇ સમજતી નથી ને મારે કેમ ખેંચાયા કરીને બધાને ખુશ રાખવાના?મારી ખુશી જેમાં છે એ તો નજરોથી દૂર બેઠો છે/બેઠી છે.ત્યારે પ્રિયજનનો સાથ જાણે ઓક્સિજન કરતાંય વધુ જરૂરી લાગતો હોય છે.એમાંય જો જમાનાના ક્રુર અને જાલિમ દંભીપણાને લીધે હસતા મોઢે કામ કરવાનો વારો આવે એટલે ઔર ટોક્સિક ભેળવેલું દર્દ હ્રદયમાં વહેવા લાગે.

આનો કોઇ ઇલાજ જ નથી.તડપ્યા કરો ને જીવે રાખો.જરૂરી છે ધીરજ.સૌ સારા વાના થશે એવો વિશ્વાસ રાખવો કેમકે તમે જ ધીરજ ગુમાવશો તો સામેના પાત્રની હિંમત પણ તુટી જશે.એ પણ આખરે તો પ્રેમી જ છે.વધારે પડતી ઝંખના ક્યારેક પાગલપનનું કારણ બને છે.રાહ જોવાનું નક્કી જ હોય તો ઉર્મિલા કે રાધાનું સ્મરણ કરો.એમણે તો કેટલીય પળો દર્દ-તડપ-સૂનકાર-વાસંતી વાયરા-હૈયામાં આહ જગાવતો અષાઢ આ બધાંયની સાથે કાઢેલી છે.અને તોય ધીરજ જાળવી જ ને? કોઇને દોષ આપવાથી કે નસીબને ગાળ દેવાથી પરિસ્થિતી સુધરતી નથી.જગતમાં નામ કરી ગયેલા એકેય પ્રેમીઓ પોતાનો પ્રેમ માણી શકવા જીવતા રહ્યા નથી.તમે એટલા તો નસીબદાર ખરા જ ને?

જ્યારે મળો ત્યારે એકેએક સેકંડને શરીરમાં વહેતા ન્યુરોન્સના સંદેશા જેટલી ઝડપથી જીવંત કરી નાંખો.દર્દ ત્યારે બાજુ પર રાખો અને સામેની વ્યક્તિને મનભરીને નિરખ્યા કરો.કેમકે પછી તો એ સેવ કરેલી ઇમેજ જ યાદોમાં કામ આવવાની છે.અને યાદ આવશે હાથના મજબૂત અંકોડા,જેમાંથી ક્યારેય નિકળવાનું મન ન થાય એવી ઇંતઝારી આંખો,દુનિયા આખી ભુલાવી દે એવો હુંફાળો સ્પર્શ અને મનમાં ઉમડતી એ પળને ત્યાં જ રોકી દેવાની ખળભળાવી નાંખતી ઇચ્છા…

પણ ઘણાને ઘણા પ્રોબ્લેમ્સ આવતા હોય છે.માં-બાપની અનિચ્છા,મળી ન શકવાનું દુ:ખ,કાયમ માટે પેરેંટ્સની ઘસીને પાડી દેવાતી ના,2 ફેમિલીઓની વર્ષો જુની મિસ-અંડરસ્ટેંડીંગ,મિત્રો-સગા-વહાલાના પ્રોબ્લેમ્સ,જ્ઞાતીના નામે થતા ભંકસ દેખાડાઓ…ઉફ્ફ…..હવે વધારે નથી લખાતું…એક જ વાત….મિસ યુ મિસ યુ એન્ડ ઓન્લી મિસિંગ યુ….ઓલ્વેઝ……

એક પત્ર – નાનીને નામ…

ડિયર નાની,

હા, હું હવે બોલતો અને લખતો થઇ ગયો છું.તમારી પણ એ જ ઇચ્છા હતી ને કે મને બોલતો સાંભળવો?કદાચ આ તમે વાંચી શકો..કમનસીબે, જીભ સિવાઇ ગઇ છે.આજે મને અને ઘરના બધાને તમારા સાથની જરૂર છે.એવા ઘણા રિલેશન તુટવા પર છે જે માત્ર તમારી જ હાજરીથી ફરી પાછા મહેકી શકે છે.આટલા વહેલા જવાની જરૂર જ નહોતી તમારે..હજી મારે ભગ્વદગીતાનો વિષાદયોગ અને જ્ઞાનયોગ શીખવાના બાકી હતા ત્યાં જ તમે જતા રહ્યા?એમ ન વિચાર્યું કે એ વગર આ હર્ષ કેમ ખુશ રહેશે કે રાખશે?તમારી ગેરહાજરી અત્યારે સૌથી વધુ કેમ સાલે છે એ ખબર છે?તમારો આ લાડકો અત્યારે મુંઝાયો છે કે કોને સમજાવવા-એને કે જે મારા પોતાના છે?કે એને જેને સત્યની પરખ નથી?સાથ બહેનનો દેવો કે મમ્મીનો એ જ ખબર પડ્તી નથી કેમકે બેય સાચા છે.બેય પોતાના બાળપણમાં અતિશય સંઘર્ષ વેઠીને આગળ આવ્યા છે.

માં વગર તો મામા કેમ જીવતા હશે એ પણ મને નથી ખબર…હા-તમારી ભાવતી સાકરટેટી તમારા ગયા પછી એ ત્યજી ચુક્યા છે.તમારો વહાલો હાદુ આજે નાના ના નામને સાર્થક કરીને ડોક્ટર બન્યો છે અને તમારી પ્રતિક્રુતિ જેવી કુકી અને કકુ બેય તમારા અણમોલ સંસ્કાર-વારસાના પ્રતિનીધિઓ બની ચુક્યા છે.

તમે જ શિખવ્યું છે ને કે કોઇ પરનો ઉપકાર યાદ ન રાખવો ને કોઇએ આપેલા દુ:ખ પ્રભુની પ્રસાદી માનીને લઇ લેવા?આજે જ્યારે આપણા સંઘર્ષના દિવસો મમ્મી યાદ કરે છે ત્યારે એને જેટલા આંસુ આવે છે એટલા જ હુંય વહાવું છું.પણ પછી મનને કાઠું કરી લઉં છું કે હું ખળભળીશ તો આ બધાને કોણ હિંમત બંધાવશે?આજે જ્યારે મમ્મી હાદુ-કુકી કે બીજા તમામ ભાંડરડાઓની ચિંતામાં રાતોની રાતો ઉંઘતી નથી ત્યારે ચુપચાપ કાઢેલા એના ડુસકા હું સાંભળું છું અને તરફડું છું…કેમ ભગવાને આવી સજા આપી અમને?કે પછી જેમ એક પંખી એના બચ્ચાઓને ઉડતા શિખાય એ માટે માળામાંથી નીચે ફેંકી દે એમ તમે પણ અચાનક અમને મુકીને ભરઉંઘમાં ચાલી નીકળ્યા!!!ઇવન તમે એ પણ ન જોયું કે નાનાજી તમારા વગર કેટલા પાંગળા બની ગયા અને છેવટે એ પણ….

ભાગવતાચાર્ય પિતાનો વારસો તમે જીવી બતાવ્યો છે અને અમે એ જોયો…આજે દુનિયા અમને બધા ભાંડરડાઓને એક્જૂટ જુએ છે એ તમારા જ ઉછેરનું પરિણામ છે.આજે લેપટોપ તો છે પણ મન જ્યાં હળવું થઇને છુટ્ટા મોં એ રડવાની ઇચ્છા કરે છે એવો “ખોળો(લેપ)” નથી.સંબંધોમાં આવતા તનાવને હળવા કરી વ્યવહારૂં ઉકેલ લાવે એવી કોઠાસુઝ નથી.વહુ-દિકરીઓને “તું ચિંતા ન કરતી-હું બેઠી છું” એવું કહેનાર વિરાટ વ્યક્તિત્વ નથી.હરી-એવું લાડભર્યુ ક્રુષ્ણનું નામ આપતી વખતે જ તમે કદાચ મને તમારી ક્રુષ્ણભક્તિની ભેટ આપી જેનું મુલ્ય જિંદગીના દરેક ક્ષણે સમજાતું જાય છે.હવે સમજાય છે કે હું જેને ક્રુષ્ણની પ્રેરણા સમજતો જતો એ તમારા આપેલા વારસારૂપે મળેલી પ્રસાદી છે.કદાચ એટલે જ મારો જન્મ ક્રુષ્ણની જેમ બધાની અપેક્ષાઓ વિરૂધ્ધ થયો હતો.જેને તમે ઓળખી ગયા.

મામાની જોબ ગઇ એ વખતે જ પોતાનાઓએ સાથ છોડ્યો ત્યારે દર્દ તો તમનેય થયું જ હશે ને?કઇ માં દિકરાને ઘેર બેઠેલો જોઇ શકે?આજે ઘણા પ્રષ્નોના જવાબ અધુરા છે.તમારા વગર એ નહીં ઉકલે.તમારા દરેક વહાલાઓ આજે તમારી ગેરહાજરી હોવા છતાંય મામાને ત્યાં જ ભેગા થાય છે ને તમારી આત્મારૂપી એ ઘરમાં રાહત અનુભવે છે.મામા-મામી,હાદુ-કુકી,માસી,બધાંય મને અને તમારી દિકીને દિલ દઇને સાચવે છે,મોસાળ ખરા અર્થમાં માણું છું…પણ,આજે તોય કશુંક ખુટે છે…પ્લિઝ નાની, ફોટામાંથી બહાર આવી જાવ….હવે હું ટુંકો પડું છુ…તાકાત-પ્રાર્થનાઓ-સત્યનું બળ ખુટવા આવ્યું છે…આઇ નીડ યુ…મમ્મી-મામા-માસી ઓલ નીડ યુ….

લિ.તમારો હરી….

ડર ડેન્ગ્યુનો ને મજા માંદગીની

"પ્લેટેલેટ કાઉન્ટ બહુ ઓછા છે.બહારથી આપવા પડશે."-અમારો ફેમીલી ડોક્ટર ઉવાચ.

ડોકટરી બેક્ગ્રાઉન્ડ હોવાને લીધે એટલી ખબર છે કે આ સારી નિશાની નથી.દોઢ લાખ નોર્મલ સંખ્યા છે અને મારા કેસમાં ૩૦૦૦૦ જ હતા.

ઘરમાં અફરાતફરીનો માહોલ હતો,અને હું આ બધું સાક્ષીભાવ રાખીને જોતો હતો.મોસંબીના જ્યુસ,દવાઓ અને ગામ આખાની સલાહો ફેકાયા કરતી હતી.દર બે દિવસે ટેસ્ટ થતો હતોને કાઉન્ટ ઘટે જતા હતા.મમ્મી અને પપ્પા ફૂલ ટેન્શનમાં હતા કે ક્યાંક આને દાખલ ન કરવો પડે!!!પણ પછી ડેન્ગ્યું જાહેર થયો ને મને હાશ થઇ.દિવસભર આરામ અને ઉપરથી એન્ટીબાયોટીક...બે જ દિવસમાં તાવ નોર્મલ થઇ ગયો અને કાઉન્ટ પણ નોર્મલ થઇ ગયા.પણ સાલું એ જાહેર થયું ત્યાં સુધીનો તબક્કો ત્રાસદાયક બની ગયો.104 ડીગ્રી તાવ રમતા રમતા આંટા મારતો હતો ને નબળાઈ સંતાકુકડી રમતી હતી.

ઉભા થવાનું જાણે દેવતાઓને પ્રેમ હોય એમ દોય્હલું થઇ ગયું હતું.પગ અડવડીયા મારે અને માથું વગર નશા એ ઘૂમે.ડોક્ટરને એમ કે ટાયફોઈડ હોય તો એકાદ વીકમાં પકડાય ત્યાં સુધી રાહ જોઈએ.પણ વાઈરસ બેવફા નીકળ્યો ને ડેન્ગ્યું એ દેખા દીધી.એમાં બિચારાની મહેનત પાણીમાં ગઈ.જગત આખા એ સલાહો આપી કે આમ ખવડાવો ને તેમ પીવડાવો.હું તોય ન જ માન્યો કે આમ પીવું ને તેમ પીવું.મોસંબી એકમાત્ર સાથી બની રહી ને હું એને કોઈ નાજુક સુંદરીના હોઠની જેમ હોઠે વળગાડી રહ્યો હતો.અંતે હવે તાવ નોર્મલ બની ગયો છે ને તોય હું મોસંબી ને મુકવા તૈયાર નથી.જેણે મને મારા કપરા સમયમાં પ્રેમ આપ્યો એને હું કેમ મૂકી દઉં?

પણ એક વાત ન ભૂલાય કે બીમારી કોઈ પણ હોય,આરામ જરૂરી છે.મૌજ કરો,આરામ કરો ને બીમારી ને માણો.તાવ-તરિયો આવ્યા કરે આ ઋતુમાં.એટલે છાસ અને એવા ઠંડા પીણાં પીવો.એન્જોય સમર વિથ ફીવર.